درمان قطعی آرتروز کمر و ستون فقرات

آرتروز کمر و ستون فقرات به مشکلات مفصلی اشاره دارد که در منطقه کمر و ستون فقرات ایجاد می‌شود. آرتروز یک نوع بیماری مفصلی است که با تخریب و خرابی تدریجی غضروف و بافت‌های مفصلی همراه است. وقتی غضروف مفصلی تخریب می‌شود، استخوان‌ها به‌هم نزدیک‌تر می‌شوند و این منجر به دردها، التهاب‌ها، سفتب مفصلی، درد و محدودیت حرکت می‌شود.

بهتر است در صورت تجربه هرگونه علایم مشکوک به آرتروز کمر و ستون فقرات، به پزشک متخصص مراجعه کرده و تشخیص و درمان مناسب را از او دریافت کنید.

در این مقاله از سایت کلینیک ارتوپد فنی فراز قصد داریم تا به صورت کامل در خصوص این بیماری وجزئیات مربوط به آن صحبت کنیم؛ بنابراین توصیه می کنیم حتما تا انتها همراه ما باشید.

علائم و نشانه های آرتروز کمر

علائم و نشانه‌های آرتروز کمر می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

درد: درد معمولاً یکی از اولین علائم آرتروز کمر است. این درد ممکن است مزمن و مزاج و چند روز به شدت افزایش یابد.

سفتی و خشکی: حس سفتی یا خشکی در مفصل‌های کمر و ستون فقرات ممکن است به دنبال تخریب غضروف باشد.

محدودیت حرکت: آرتروز می‌تواند باعث قوز کمر شود، که موجب کاهش انعطاف پذیری و مشکلات در روزمره می‌شود.

تورم: ممکن است مفصل‌های کمر به علت التهاب و آسیب به بافت‌ها، تورم  یا علائم اسکولیوز نمایش دهند.

ضعف عضلات: آرتروز می‌تواند به ضعف عضلات منطقه کمر و ستون فقرات منجر شود که باعث کاهش استحکام و پایداری منطقه شده و مشکلاتی را در حرکت و تعادل ایجاد کند.

لرزش: ممکن است مشاهده شود که بیماران با آرتروز کمر تمایل به ترس از لغزش و لرزش دارند.

همچنین، مهم است به این نکته توجه کنید که علائم و نشانه‌های آرتروز کمر ممکن است بین افراد متفاوت باشد و بر اساس شدت بیماری نیز متفاوت باشد. در صورت تجربه هرگونه علائم مشکوک به آرتروز کمر، به پزشک متخصص مراجعه کرده و اقدام به تشخیص و درمان مناسب کنید.

دلایل آرتروز ستون فقرات

آرتروز ستون فقرات یک بیماری مفصلی است که با تخریب و خرابی تدریجی غضروف و بافت‌های مفصلی در منطقه ستون فقرات همراه است. دلایل و عواملی که می‌توانند به ایجاد آرتروز ستون فقرات منجر شوند عبارتند از:

1. سن:

با پیری، غضروف‌های مفصلی تخریب پیدا می‌کنند و احتمال ابتلا به آرتروز افزایش می‌یابد.

2. ژنتیک:

فراموش نکنید که ژنتیک نقش مهمی در ابتلا به بیماری‌های مفصلی ایفا می‌کند. اگر فردی در خانواده دچار آرتروز ستون فقرات بوده باشد، احتمال ابتلا به این بیماری در سایر اعضاء خانواده نیز افزایش می‌یابد.

3. تروما و آسیب:

ضربه‌ها، آسیب‌ها و تروماهای مکرر به منطقه ستون فقرات می‌تواند منجر به آسیب غضروفی و ایجاد آرتروز گردد.

4. چاقی:

چاقی می‌تواند بار زیادی را بر روی مفاصل قرار دهد و باعث خرابی و تخریب غضروف‌ها شود.

5. فعالیت‌های تکراری:

انجام فعالیت‌های تکراری و استفاده مکرر از مفاصل ستون فقرات می‌تواند به فرسایش و تخریب غضروف منجر شود.

6. استفاده افزایشی:

استفاده بیش از حد و یا استفاده نادرست از مفاصل ستون فقرات ممکن است به تخریب آسیب برساند.

7. عدم تغذیه صحیح:

تغذیه نامناسب و نبود عناصر غذایی مورد نیاز برای سلامتی غضروف‌ها می‌تواند به تخریب و آرتروز منجر شود.

8. سبک زندگی نامناسب:

نقص در شیوه زندگی، کم‌تحرکی، و عدم انجام ورزش‌های مناسب می‌تواند به تضعیف مفاصل و ابتلا به آرتروز منجر شود.

تشخیص آرتروز کمر چگونه است؟

تشخیص آرتروز کمر بر اساس تاریخچه پزشکی، بررسی فیزیکی و آزمون‌های تصویربرداری میسر است. مراحل تشخیص آرتروز کمر به شرح زیر است:

1. تاریخچه پزشکی:

پزشک ابتدا با مطالعه تاریخچه پزشکی فرد، از نشانه‌ها، علائم و عوامل خطر نظیر سابقه درد، تروما، فعالیت‌های فیزیکی و سبک زندگی فرد آگاه می‌شود.

2. بررسی فیزیکی:

پزشک با بررسی فیزیکی فرد شامل بررسی حرکت، قدرت عضلات، انعطافپذیری و نقاط دردهای احتمالی، نشانه‌های آرتروز کمر را مشاهده می‌کند.

3. آزمون‌های تصویربرداری:

• رادیولوژی (اشعه ایکس): این آزمون می‌تواند کمک کننده‌ای ارزشمند باشد تا خرابی‌های موجود در استخوان‌ها و مفاصل (نظیر تغییرات غضروفی و استخوانی) نمایش دهد.
• آنتروگرافی: این آزمون به نمایش درآوردن تصاویری از مفاصل و خرابی‌های موجود در آنها می‌پردازد.
• می‌ری (MRI): این آزمون ممکن است مفید باشد تا به بررسی مواردی نظیر تغییرات در غضروف، بافت‌های نرم و سایر ساختارهای مفصلی بپردازد.

4. آزمون‌های خونی:

در برخی موارد، آزمون‌های خونی مثل آزمون‌های التهابی می‌تواند کمک کننده باشد تا وجود التهاب در مفاصل تأیید شود.

با ترکیب این اطلاعات و یافته‌ها، پزشک می‌تواند تشخیص صحیحی از وضعیت آرتروز کمر بگذارد و درمان مناسب را توصیه کند. از آنجایی که تشخیص درست و به موقع می‌تواند تأثیر قابل توجهی بر پیش‌بینی و درمان بیماری داشته باشد، مهم است که در صورت وجود هرگونه علامت یا عارضه مربوط به آرتروز کمر به پزشک مراجعه شود.

درمان بدون جراحی آرتروز کمر

درمان بدون جراحی برای آرتروز کمر به منظور کنترل درد، بهبود عملکرد و کاهش التهاب‌ها استفاده می‌شود. این درمان‌ها ممکن است شامل روش‌های زیر باشد:

1. تغییرات در سبک زندگی:

• انجام ورزش‌های مناسب برای تقویت عضلات پشتی و شکمی می‌تواند بهبودی در وضعیت آرتروز کمر داشته باشد.
• حفظ وزن مناسب و اجتناب از بیش‌فعالی می‌تواند فشار بر مفاصل را کاهش دهد.

2. فیزیوتراپی:

جلسات فیزیوتراپی با هدف تقویت عضلات، افزایش انعطاف‌پذیری و کاهش درد می‌تواند بسیار موثر باشد.

3. داروها:

مصرف داروهای ضد التهاب غیر استروئیدی (NSAIDs)، مسکن‌ها و داروهای ضد التهابی موضعی می‌تواند در کنترل التهاب و دردهای مرتبط با آرتروز کمر موثر باشد.

4. تزریقات موضعی:

تزریقات موضعی مانند کورتیکوستروئیدها می‌توانند به کاهش التهاب و درد موضعی کمک کنند.

5. تراپی های جدید:

روش‌های جدیدی مانند اکوتراپی، لیزرتراپی، و روش‌های مکمل و جایگزین مانند آروماتراپی نیز مورد استفاده قرار می‌گیرند.

6. کمربند طبی:

استفاده از کمربند طبی می‌تواند فشار روی مفصل کمر را کاهش دهد و به تخفیف درد کمک کند.

مهم است که قبل از استفاده از هر یک از این روش‌ها، با پزشک خود مشورت کنید و برنامه درمانی مناسب برای شرایط خاص خود را تعیین کنید.

درمان قطعی آرتروز کمر با جراحی

در صورتی که درمان‌های بدون جراحی برای آرتروز کمر موثر نبوده و عوارض شدیدی از آرتروز موجود باشد، پزشک ممکن است توصیه به جراحی نماید. درمان قطعی آرتروز کمر با جراحی ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• آرتروپلاستی:

در این روش جراحی، ممکن است استخوان‌ها و سطوح غضروفی دارای خرابی تعویض یا تعمیر شوند. این روش معمولاً برای بیمارانی که دچار خرابی شدید در مفاصل هستند مناسب است.

• جراحی لمینکتومی:

این روش جراحی برای تخلیه فضای بین لامیناها (قسمت‌های استخوانی که پشت نخاع قرار دارند) جهت تسریع درمان درد و عوارض فشار داده به نخاع ممکن است انجام شود.

جراحی آرتروز کمر ممکن است با خطرات و عوارض مربوطه همراه باشد، بنابراین تصمیم درباره جراحی باید با مشورت با پزشک و بر اساس شرایط فردی بیمار گرفته شود.

روش های پیشگیری از آرتروز ستون فقرات

برای پیشگیری از آرتروز ستون فقرات، می‌توان اقداماتی انجام داد که به نگهداری و حفظ سلامت استخوان‌ها و مفاصل کمک کنند. برخی از روش‌های پیشگیری موثر عبارتند از:

ورزش منظم:

انجام ورزش‌های مناسب برای تقویت عضلات پشتی، شکمی و پایینی، بهبود انعطاف‌پذیری و حفظ استقامت بدن می‌تواند کمک کننده در پیشگیری از آرتروز ستون فقرات باشد. ورزش‌هایی مانند شنا، پیاده‌روی، یوگا و پیلاتس می‌توانند مفید باشند.

حفظ وزن مناسب:

حفظ وزن سالم و جلوگیری از چاقی می‌تواند فشار اضافی بر مفاصل را کاهش داده و در پیشگیری از آرتروز موثر باشد.

تغذیه سالم:

مصرف یک رژیم غذایی سالم که شامل مواد غذایی حاوی ویتامین D، ویتامین C، کلسیم، مگنزیم و اسیدهای چرب امگا-3 است، می‌تواند به حفظ سلامت استخوان‌ها و مفاصل کمک کند.

جلوگیری از آسیب:

اجتناب از حرکات نادرست یا تکراری که ممکن است به آسیب مفاصل منجر شوند، به پیشگیری از آرتروز کمک می‌کند.

نگهداری از درستی‌ وضعیت کمر در فعالیت‌های روزمره:

استفاده از تکنیک‌های مناسب برای خم کردن، بلند کردن اشیاء سنگین و انجام حرکات صحیح در زمان ورزش‌ها و فعالیت‌های روزمره می‌تواند در پیشگیری از آرتروز موثر باشد.

با رعایت این اقدامات و توصیه‌ها، می‌توان از بروز آرتروز ستون فقرات در آینده جلوگیری کرد و به حفظ سلامتی استخوان‌ها و مفاصل کمک کرد.

منبع: totalspineortho.com

سوالات متداول در خصوص آرترز کمر

تفاوت آرتروز کمر با دیسک کمر چیست؟

آرتروز کمر ناشی از فرسایش و خرابی مفصل‌ها و غضروف‌های استخوان‌های کمر است، در حالی که دیسک کمر به مشکلات مربوط به حادثه، فشار بیش از حد روی دیسک کمر و تراکم غیرعادی آن پاسخ می‌دهد. در آرتروز، آسیب به مفاصل استخوانی و غضروف رخ می‌دهد و منجر به التهاب، درد و سختی حرکت می‌شود، اما در دیسک کمر، مشکلات بیشتر مربوط به دیسک هستند و شامل فشار بر عصب‌ها، درد پراکنده و ریزش دیسک می‌شود.

آیا پیاده روی برای آرتروز کمر مضر است؟

پیاده روی می‌تواند برای بیماران با آرتروز کمر مفید باشد، اگر به درستی و به میزان مناسب انجام شود. پیاده روی باعث تقویت عضلات پشتی و افزایش انعطاف‌پذیری مفاصل می‌شود، که می‌تواند به کاهش درد و سختی حرکت کمک کند. اما انجام فعالیت‌های زیاد یا نادرست ممکن است به بیمار باعث آسیب بیشتر شود. بنابراین، انتخاب روش‌های پیاده روی مناسب، استفاده از کفش مناسب و توقف در صورت بروز درد یا علائم تازه، از اهمیت بالایی برخوردار است. در صورت شک، مشاوره با پزشک یا متخصص فیزیوتراپی توصیه می‌شود.